Cuban cigars

We hebben gisteravond het Beatle café gehaald. Er waren zeker 16 andere gasten,dus je begrijpt...het was dolle pret. Na een Cuba Libre weer terug naar ons hutje, we lagen om 11 uur gestrekt.

Vanmorgen na het ontbijt, naar de sigarenfabriek. Dat mijn LP wat verouderd is, bleek maar weer uit het feit dat de fabriek inmiddels verplaatst is. Gelukkig ook gewoon op loopafstand. Onderweg weer lekker ongegeneerd foto's maken. Iedereen vindt het goed om op de foto te gaan, sommigen willen een centje. Bij de fabriek aangekomen, mochten we eerst niet verder dan de hal. Maar na 10 sigaren gekocht te hebben (gelijk een cadeau voor Richard) en nog wat CUC's aan de opzichter gegeven te hebben, mochten we ineens wel naar binnen. Daar ging de corruptie gewoon verder. Ze mogen je geen sigaren verkopen, maar iedereen biedt het aan . Wel grappig om een keer live te zien hoe die dingen gemaakt worden. Daarna weer tijd voor een terrasje . Na een lekkere cappuccino gedronken te hebben in een tentje dat Don-nog-wat heette, kwamen we bij een kapsalon met de naam Mimi. Ik kom hier nog mijn hele familie tegen, het moet niet gekker worden .

Omdat we alles in Trinidad minstens een keer gezien hebben, besloten we de auto te pakken. Eerst maar eens kijken of we een suikerrietplantage kunnen vinden. Het boekje van Mier zei dat we iets dergelijks konden vinden in Manaca Iznaga. Daar aangekomen begonnen met een lunchie in het plantershuis. Dat viel niet mee...het eten en drinken (natuurlijk suikerriet gedronken) dan . Na een ietwat scheve en gammele wachttoren beklommen te hebben, weer de auto ingesprongen...geen plantage hier te bekennen. Onderweg weer ladingen gieren gezien...en ook suikerrietveld en een ossenkar...gelukkig. Je kan toch niet in het land van de suikerriet geweest zijn, zonder het gezien te hebben? We rijden al een hele tijd achter een vrachtwagen met zwabberwielen, als Mier besluit in te halen. Foute boel, we rijden over een doorgetrokken streep en oom agent houdt ons aan. Dit was overigens de 2e keer deze rit dat een soort van agent ons aanhield. De eerste man, bleek te willen meerijden. Maar 2 meiden die geen Spaans spreken, is best lastig, dus de dienders van de wet laten ons in beide gevallen weer verder gaan. Op naar Sancti Spiritus....die naam intrigeert me al sinds ik erover gehoord heb. Al is er geen bal te beleven, ben ik toch blij dat we er geweest zijn. Het heeft ook een hysterisch...eh...historisch centrum, dus daar maar ff parkeren. Dat valt nog niet mee, want we staan nog niet stil, of er komt een kereltje aan. Hij probeert, samen met zijn vriend  ons duidelijk te maken, dat het geen goede parkeerplek is. 25 meter verderop is veel beter. Ze helpen Mier met inparkeren, om zenuwachtig van te worden. Snel wat centjes geven en wegwezen. Het stadje ziet er gelikt uit, maar ff wat drinken op een terrasje zit er niet in. Dan maar een hotel binnen gaan om daar op de patio een frissie te doen. 

De terugweg op zoek naar een benzinestation...de eerste heeft alleen maar diesel...de tweede alleen benzine voor vrachtwagens...bij de derde hebben we geluk, we mogen tanken. In T'dad rijden we weer in een keer naar onze casa, wat nou " de wegen zijn ingewikkeld in Cuba" ...

Net weer heerlijk geflambeerde lobster gegeten met een Cubaans bandje op de voorgrond...je kunt van alles vinden van Cubaanse muziek, het is vooral luid

Zo...ik ga weer even mijn best doen om dit verhaal te plaatsen...WiFi en Cuba blijft een uitdaging....